Je hoofd en je lijf hebben niet altijd dezelfde tijdslijn in traumaverwerking

Wanneer mensen zich aanmelden voor therapie, hoor ik vaak dezelfde vraag: “Hoeveel sessies zal het duren voor ik me beter voel?” Het verlangen om snel vooruitgang te boeken is heel begrijpelijk. Ons hoofd wil oplossingen, duidelijkheid en resultaat. Maar precies daar wringt het vaak: het hoofd en het lijf hebben niet dezelfde tijdslijn.

Het hoofd wil begrijpen, het lijf wil voelen

Ons hoofd is gewend om in plannen en stappen te denken. We willen ons trauma analyseren, begrijpen en liefst ook in een concreet tijdsframe oplossen. Maar trauma laat zich niet in een schema vatten. Het is niet iets dat je rationeel kan afvinken.

Trauma nestelt zich in het lichaam, in het zenuwstelsel, in patronen die vaak onbewust worden herhaald. Daarom kan het niet alleen begrepen, maar moet het ook gevoeld, doorleefd en geïntegreerd worden. En precies dat kost tijd, veiligheid en regulatie.

Te snel de diepte in

Het gebeurt jammer genoeg regelmatig dat cliënten meteen in de diepte willen duiken. Ze willen het trauma rechtstreeks aanpakken, zonder eerst een stabiele basis te hebben opgebouwd. Het gevolg? Tijdens sessies komt er iets intens naar boven, misschien exact wat het hoofd hoopte. Maar het lijf klapt dicht. Het voelt onveilig, de stress neemt over en het trauma wordt opnieuw weggeduwd. Het proces stokt, of in het ergste geval, men belandt terug bij af.

De sleutel: veiligheid en co-regulatie

Traumaverwerking begint niet bij het graven in de pijn, maar bij het opbouwen van 'veiligheid'. Dat betekent leren reguleren: samen met de therapeut stap voor stap ervaren dat emoties gedragen en verdragen kunnen worden. Het zenuwstelsel moet als een vaardigheid opnieuw leren dat het veilig is om te voelen en hoe je dat juist doet. Pas vanuit die stevige basis waar we onze draagkracht (of window of tolerance) vergroten kan er dieper gewerkt worden.

Geen sprint, maar een proces

Traumaverwerking is geen sprint die je kan afvinken, maar een proces dat zich in golven en lagen ontvouwt. Je hoofd mag verlangen naar snelle vooruitgang, maar je lijf heeft zijn eigen ritme. Door te vertragen, veiligheid te cultiveren en samen stap voor stap te gaan, wordt traumaverwerking een proces dat duurzaam en bevrijdend kan zijn.